Tecrübenin portföyü: Arif Acındı

Günümüzde dijitaleşme ve mobilitenin artış göstermesiyle beraber, hayatımızda çok önemli gördüğümüz şeylerden birçoğunun yavaş yavaş o kadar da ''olmazsa olmaz'' olmadığını fark ettik. Modern, avangart ve daha fazla manevra alanı sunan yeni nesil bilgisayar sistemlerinden ulaşım araçlarına, kullandığımız ev aletlerinden kıyafetlerimize kadar bu değişimi yaşadık, yaşamaya devam edeceğiz. Ancak, fark edildiği gibi tüm bunlar sadece birer nesne. Şöyle ki, daha iyisi olana kadar en iyisi olanları kullanacağız ve daha iyi geldiği gibi elimizde olan en iyisini rafa kaldıracağız. Çünkü, önceleri olduğu gibi yadigâr eşyalar bile belli bir maddi değer kazandırılıp maneviyattan uzaklaştırılarak ticari materyal haline getirilebiliyor. Tarih tekerrürden ibarettir bu gerçekten böyle mi? 20. yüzyılın en etkili yazarlarından olan James Joyce yıllar önce; ''Düşüncelere işkence edilen bir çağda yaşıyoruz; eski neslin sahip olduğu misafirperverlik, mizah anlayışı, insanlık gibi niteliklerin, bu eğitimli ve üstün eğitimli yeni nesilde olmadığından korkuyorum'' demişti. Aynı korkuyu şimdilerde yaşıyor olmamız tarihin tekerrürü mü yoksa insanın da metalaşmasının modernist hali mi?

Bahsettiğim durum, sanıyorum toplumun çoğu tarafından kabul edilen bir durum ve bunda etik ya da kanunsal olarak herhangi bir sorun yok. Ancak, işin içine tecrübe, öğrenme ve karakter gibi faktörleri dahil ettiğimizde ortaya insan kavramı çıkıyor.

Hayatımız boyunca birçok insanla kesişiyor yolumuz. Herkesten bir şey öğreniyoruz, en azından ben buna inanıyorum. Yanımızdan geçip giden insandan tutun da günlerce beraber olduğumuz insanlara kadar bu durum bana göre değişmiyor. Ancak, bazı insanlar var ki bize dokunmadan bile bir etkide bulunabiliyor.

Benim hayatımda ise bu isimlerden biri kesinlikle Arif Acındı. Çok kısa bir zamanda, onunla beraber vakit geçirdiğim çalıştığımız o kısacık zaman diliminde bile duyduğum gördüğüm ancak bilmediğim çok fazla şey öğrendiğim o isim. Bahsettiğim öğrenmelerin içinde elbette iş ve eğitim gibi alanlara dair de çok şey var ancak altını çizmek istediğim nokta çok başka anlam olarak yanlış kullansak bile en alışılan ifadesi ile 'Ahde Vefa'dan söz ediyorum.

Gerçek anlamda eski devletler arasında bir çeşit prosedürü ifade eden bu kavram, bizlere ''vefalı olmak'' olarak miras bırakıldı. ''Ahde vefa, imandandır'' dedik ve devam ettik. Hayatımda etkisi olduğunu yazdığım kişi ise Niğde basınının kilometre taşlarından, arşivlerinden ve mesleğin önemli figürlerinden birisi. Öğretmenlik, özel kalem müdürlüğü, köşe yazarlığı ve onun deyimi ile perde arkasında spor yazarlığı gibi birçok tecrübenin bir yerde toplanmış hali. Kısa telefon görüşmeleri ve 3-5 dakikalık ayak üstü muhabbetlerinde harekete geçiriciliğini, etkinliğini ve iş bitiriciliğini saymıyorum bile.

Kısaca, tez canlı bir insandan bahsediyorum. Tecrübe konusunda ise ağır başlı. Her şeyi görmüş geçirmiş ama unutmamış. Unutmadığı gibi de başka inasnlara anlatma ve gösterme hassasiyetinde bulunmuş bir kişilik. Niğde'de çalıştığı yerlere sağladığı katkılar, doğrudan ya da dolaylı olarak eğitim ve gazetecilik için yaptığı çalışmalar asla tartışılmaz. Öyle çok isterdim ki; ''Bugün de bunu yaptı'' diyebilmeyi. Maalesef vefatının üzerinden bugün 5 yıl geçmiş bile.

Arif Acındı ile çok kısa bir süre vakit geçirmiş olmam bile onun tecrübe portföyünü görebilmem için yetti ama anlamam için o zamanlarda yetmedi. Bugünlere geldiğimde ise birçok şeyde olduğu gibi o bahsettiğim tecrübelerini de yavaş yavaş yaşayarak anladığımı hissediyorum. En çok hissettiğim ise ahde vefa sahibi olmayanların her zaman yanıbaşımızda olmasıymış. Geçtiğimiz yüzyılın en etkili insanı sayılan James Joyce'un da dediği gibi; ''Her şey geçip gidince insanın güvenebileceği kimse kalmıyor''

Vefatının yıl dönümünde merhum gazeteci Arif Acındı'yı rahmet ve özlemle anıyorum, ömrümüzün ahde vefa sahibi insanlara denk gelmesini diliyorum.

Not: Görsel yapay zeka ile oluşturulmuştur.